ชื่อทางเคมีของพอลิเมอร์ที่ใช้เป็นพลาสติกได้กลายเป็นที่คุ้นเคยสำหรับผู้บริโภค แม้ว่าบางชื่อจะรู้จักกันดีโดยใช้ตัวย่อหรือชื่อทางการค้าก็ตาม ดังนั้น โพลิเอทิลีนเทเรฟทาเลตและโพลิไวนิลคลอไรด์จึงมักถูกเรียกว่า PET และ PVC ในขณะที่โฟมโพลีสไตรีนและโพลิเมทิลเมทาคริเลตเป็นที่รู้จักกันในชื่อเครื่องหมายการค้า Styrofoam และ Plexiglas (หรือ Perspex)ผู้ผลิตผลิตภัณฑ์พลาสติกในอุตสาหกรรมมักจะคิดว่าพลาสติกเป็นเรซิน "สินค้า" หรือเรซิน "พิเศษ" (คำว่าเรซินมีมาตั้งแต่ช่วงปีแรก ๆ ของอุตสาหกรรมพลาสติก แต่เดิมหมายถึงของแข็งอสัณฐานที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ เช่น เชลแลคและขัดสน) เรซินสินค้าโภคภัณฑ์คือพลาสติกที่ผลิตในปริมาณมากและต้นทุนต่ำสำหรับสิ่งของที่ใช้แล้วทิ้งและคงทนทั่วไป พลาสติก สินค้า. ส่วนใหญ่แสดงด้วยโพลีเอทิลีน โพลีโพรพิลีน โพลีไวนิลคลอไรด์ และโพลีสไตรีน เรซินชนิดพิเศษคือพลาสติกที่มีคุณสมบัติที่ปรับให้เหมาะกับการใช้งานเฉพาะ และผลิตในปริมาณที่ต่ำและมีต้นทุนที่สูงกว่า ในกลุ่มนี้เรียกว่าพลาสติกวิศวกรรมหรือเรซินวิศวกรรม ซึ่งเป็นพลาสติกที่สามารถแข่งขันกับโลหะหล่อในระบบประปา ฮาร์ดแวร์ และยานยนต์ พลาสติกวิศวกรรมที่สำคัญซึ่งผู้บริโภคคุ้นเคยน้อยกว่าพลาสติกโภคภัณฑ์ตามรายการด้านบน ได้แก่ โพลิอะซีทัล โพลิเอไมด์ (โดยเฉพาะที่รู้จักในชื่อทางการค้าว่า ไนลอน) โพลิเตตระฟลูออโรเอทิลีน สมาชิกของเรซินชนิดพิเศษอีกชนิดหนึ่งคือเทอร์โมพลาสติกอีลาสโตเมอร์ ซึ่งเป็นโพลิเมอร์ที่มีคุณสมบัติยืดหยุ่นเหมือนยาง แต่สามารถขึ้นรูปซ้ำได้เมื่อให้ความร้อน เทอร์โมพลาสติกอีลาสโตเมอร์ได้อธิบายไว้ในบทความอีลาสโตเมอร์