นอกจากภาพที่ไม่ถูกต้องแล้ว การพรรณนาถึงวินดิโกในฐานะสัตว์หิวโหยที่เป็นที่นิยมได้เข้ามาแทนที่การเน้นย้ำดั้งเดิมที่ชาวพื้นเมืองวางไว้บนวินดิโกว่าเป็นบทเรียนเกี่ยวกับความโลภของมนุษย์ เรื่องเล่าเหล่านี้ยังไม่ยอมรับว่า windigo และวัฒนธรรมของชนพื้นเมืองที่จินตนาการถึงมัน มีการพัฒนาไปตามกาลเวลา เช่นเดียวกับการปฏิบัติทางวัฒนธรรมของชนพื้นเมือง Smallman ตั้งข้อสังเกตว่าภาพปัจจุบันของ windigo แยกมัน จากวัฒนธรรมอะบอริจิน เนื่องจากมีการอภิปรายที่มีความหมายเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับความเชื่อของชาวพื้นเมือง แต่ชาวอะบอริจินมักเชื่อมโยงกับอดีตแบบเรียบง่ายซึ่งหลีกเลี่ยงการอภิปรายเกี่ยวกับลัทธิล่าอาณานิคม ในบรรดาชนพื้นเมืองหลายๆ เวนดิโก  คน Windigo ยังคงเป็นคำเตือนต่อความโลภ แต่ตอนนี้พวกเขาเชื่อมโยงกับทุนนิยมและลัทธิล่าอาณานิคมมากเกินไป แทนที่จะเป็นถิ่นทุรกันดารหรือฤดูหนาวที่แห้งแล้ง สิ่งสำคัญ แม้แต่แนวคิดสมัยใหม่เกี่ยวกับลมหมุนในหมู่ชนพื้นเมืองก็ใช่ว่าจะสิ้นหวัง ดร. เกรซ ดิลลอน ศาสตราจารย์ด้านชนพื้นเมืองศึกษาแห่งมหาวิทยาลัยพอร์ตแลนด์สเตตตั้งข้อสังเกตว่า การแสดงภาพลมหมุนของนักเขียนพื้นเมือง มักจะให้ความหวังในสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นช่วงเวลาที่สิ้นหวัง พวกเขามักจะจบลงอย่างมีความสุขเกี่ยวกับตัวละครที่หนีจากสายลมได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ในขณะที่การตีความของชาวตะวันตก สายลมมีพลังมากเสียจนวิญญาณผู้นี้ทำลายล้างทุกสิ่งในเส้นทาง [ของมัน]