แม้ว่ายุทธศาสตร์กลาโหมแห่งชาติจะให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ในฐานะ ทศวรรษที่ชี้ขาด แต่ MDR ไม่ได้ระบุวันที่หรือลำดับเวลา และเอกสารงบประมาณแนะนำว่าความสามารถใหม่ที่สำคัญดูเหมือนจะถูกผลักดันไปยังปี 2030 การขาดงานที่โดดเด่นอื่น ๆ ได้แก่ การอ้างอิงตามปกติถึงข้อจำกัดในการควบคุมอาวุธ ความจำเป็นในการเพิ่มปริมาณการผลิต ความจำเป็นในการรักษาอำนาจการจัดหาที่ยืดหยุ่น และการเจาะจงว่าใครจะเป็นผู้บริหารจัดการองค์กรที่ พ่ายแพ้ขีปนาวุธ ใหม่นี้ อาวุธ ขีปนาวุธ ทางเลือก หนึ่งในจุดแข็งของ MDR ปี 2019 คือคำอธิบายที่กว้างขึ้นเกี่ยวกับภัยคุกคามจากขีปนาวุธ ซึ่งรวมถึงขีปนาวุธ ขีปนาวุธร่อน และความเร็วเหนือเสียง อย่างไรก็ตาม การนำระบบป้องกันขีปนาวุธความเร็วเหนือเสียงและขีปนาวุธร่อนมาใช้จริงตามโปรแกรมและงบประมาณของรัฐบาลทรัมป์นั้นค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัว การทบทวนในปี 2019 ยังเพิกเฉยต่อ UAS ในฐานะประเภทของการป้องกันภัยทางอากาศ หรือสิ่งที่การทบทวนใหม่เรียกว่าภัยคุกคาม ที่เกี่ยวข้องกับขีปนาวุธ ดังที่เห็นในความขัดแย้งนากอร์โน-คาราบัคการโจมตีของอิหร่านในปี 2562และสงครามยูเครนในปีนี้ การเพิกเฉยนั้นไม่สามารถทำได้อีกต่อไปการทบทวนในปี 2565 ดึงความสนใจไปที่ภัยคุกคามทางอากาศและขีปนาวุธที่ครอบคลุมมากขึ้น มันอธิบายว่า UAS เป็นวิธีการที่ ไม่แพง ยืดหยุ่น และมีความเป็นไปได้ที่จะปฏิเสธได้ เพื่อ ดำเนินการโจมตีระดับยุทธวิธีที่ต่ำกว่าเกณฑ์สำหรับการตอบสนองที่สำคัญ ทำให้เป็นขีดความสามารถที่ต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงกระนั้น ระบบนำส่งอื่นๆ ยังต้องได้รับการพิจารณาในอนาคต รวมทั้งยานอวกาศและระบบนำส่งแบบเศษส่วนหรือหลายวงโคจร ที่เคลื่อนที่เข้าและออกจากชั้นบรรยากาศ