การออกเดทของรูบิเดียม-สตรอนเทียม, วิธีการประมาณอายุของหิน แร่ และอุกกาบาตจากการตรวจวัดปริมาณไอโซโทปเสถียรสตรอนเทียม-87 ที่เกิดจากการสลายตัวของไอโซโทปที่ไม่เสถียรรูบิเดียม-87ที่มีอยู่ในหินในขณะที่ก่อตัว รูบิเดียม-87 ประกอบด้วยร้อยละ 27.85 ของปริมาณอะตอมทั้งหมดของรูบิเดียมและในสี่ไอโซโทปของสตรอนเชียม คาร์บอน-14 มีเพียงสตรอนเทียม-87 เท่านั้นที่เกิดจากการสลายตัวของมัน วิธีการนี้ใช้ได้กับหินที่มีอายุมากเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงนั้นช้ามาก ครึ่งชีวิตหรือเวลาที่จำเป็นสำหรับครึ่งหนึ่งของปริมาณเริ่มต้นของรูบิเดียม-87 จึงจะสลายไป คือประมาณ 50 พันล้านปี แร่ธาตุส่วนใหญ่ที่มีรูบิเดียมมีสตรอนเชียมบางส่วนรวมอยู่ด้วยเมื่อแร่ก่อตัวขึ้น ดังนั้นต้องทำการแก้ไขปริมาณสตรอนเชียมเริ่มต้นนี้เพื่อให้ได้ปริมาณกัมมันตภาพรังสีที่เพิ่มขึ้น ( กล่าวคือการเพิ่มขึ้นเนื่องจากการสลายตัวของรูบิเดียม-87)วิธีการกำหนดอายุที่ใช้ประโยชน์จากความเสียหาย ที่เกิดจากการแตกตัวของยูเรเนียม-238ไอโซโทปที่มีมากที่สุดของยูเรเนียม กระบวนการฟิชชันส่งผลให้เกิดการปลดปล่อยพลังงานหลายร้อยล้านอิเล็กตรอนโวลต์ และสร้างความเสียหายจากการแผ่รังสี จำนวนมาก ก่อนที่พลังงานจะถูกดูดซับอย่างเต็มที่ ความเสียหายหรือฟิชชันแทร็กสามารถมองเห็นได้โดยสิทธิพิเศษการชะล้าง (การกำจัดวัสดุด้วยสารละลาย) ของสารโฮสต์ด้วยสารเคมีที่เหมาะสม กระบวนการชะล้างทำให้สามารถดูและนับจำนวนรอยหลุมฟิชชันที่สลักไว้ได้ภายใต้กล้องจุลทรรศน์แบบใช้แสงธรรมดา ปริมาณยูเรเนียมที่มีอยู่สามารถกำหนดได้โดยการฉายรังสีเพื่อสร้างฟิชชั่นความร้อนยูเรเนียม-235ซึ่งสร้างประชากรอีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเกี่ยวข้องกับความเข้มข้นของแร่ยูเรเนียม ดังนั้น อัตราส่วนของรอยทางฟิชชันที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติต่อรอยทางฟิชชันที่เกิดจากนิวตรอนจึงเป็นการวัดอายุของตัวอย่าง