ในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา การวิจัยทางชีวการแพทย์ได้กลายเป็นนักลดขนาด (reductionist) มากขึ้นเรื่อยๆ โดยเปลี่ยนนักสรีรวิทยาและนักกายวิภาคศาสตร์ให้กลายเป็นนักชีววิทยาระดับโมเลกุล เป็นผลให้สาขาวิทยาศาสตร์พื้นฐานสองสาขา ได้แก่ สรีรวิทยาเชิงบูรณาการและกายวิภาคศาสตร์ขั้นต้นมีสถานะต่ำกว่าในการศึกษาทางการแพทย์และวิทยาการศัลยกรรมมากกว่าที่เคยมีมา แผนกศัลยกรรมและแผนกศัลยกรรมสามารถและอาจอ้างสิทธิ์ในสาขาเหล่านี้ได้ แต่หน้าต่างแห่งโอกาสนั้นแคบ ปัจจุบัน การวิจัยกำลังเปลี่ยนจากวิทยาศาสตร์รีดักชันนิสต์ตามระเบียบวินัยไปสู่ศาสตร์สหสาขาวิชาชีพเกี่ยวกับความซับซ้อน ซึ่งนักวิทยาศาสตร์ด้านชีวการแพทย์ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่กับวิศวกร นักคณิตศาสตร์ และนักชีวสารสนเทศ ความสามารถของคอมพิวเตอร์ความเร็วสูงในการประมวลผลข้อมูลหลายสิบล้านชิ้นอย่างรวดเร็วช่วยให้สามารถขับเคลื่อนด้วยข้อมูลแทนที่จะเป็นการวิจัยตามสมมติฐาน ความร่วมมือระหว่างสาขาวิชาต่าง ๆ นี้ประสบความสำเร็จแล้ว ขณะนี้มีเทคนิคในการศึกษาว่า ผ่าตัด โมเลกุลมีพฤติกรรมอย่างไรในแหล่งกำเนิดภายในเซลล์ที่มีชีวิตโดยไม่ทำลายสภาพแวดล้อมจุลภาค ความก้าวหน้าที่น่าทึ่งทำให้นักวิทยาศาสตร์สามารถสังเกตโดยตรงว่าโมเลกุลเดินอย่างไรภายในเซลล์ ซึ่งเป็นสนามที่เรียกว่า มอเตอร์โมเลกุล การคาดการณ์ของฉันคือความสามารถในการใช้เทคนิคระดับโมเลกุลเพื่อตอบคำถามเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตทั้งหมด เมื่อรวมกับเทคโนโลยีการถ่ายภาพขั้นสูงและชีวสารสนเทศ จะช่วยให้ศัลยแพทย์รุ่นใหม่ในอนาคตสามารถตอบคำถามใหม่ๆ ที่อาจนำไปใช้ในการผ่าตัดในอนาคตได้ ดังนั้น องค์กรต่างๆ เช่น American Surgical Association จะต้องผลิตนักวิทยาศาสตร์ศัลยแพทย์ในอนาคตที่มีความเชี่ยวชาญในทุกสาขาอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านพันธุศาสตร์ ชีวสารสนเทศ และวิศวกรรมชีวภาพ เราไม่สามารถตั้งเป้าให้ต่ำลงกว่านี้ได้อีก ดังที่ Robert Browning ได้ให้ข้อสังเกตไว้ว่า อา แต่มือของมนุษย์ก็เกินเอื้อม หรือสวรรค์มีไว้เพื่ออะไร