ดังนั้น บริเตนใหญ่ซึ่งเป็นเพียงหนึ่งเดียวในบรรดากลุ่มพลังพันธมิตรที่ต่อสู้กับฝรั่งเศส ยังคงอยู่ในภาวะสงครามแทบตลอดช่วงระยะเวลาของสงครามปฏิวัติและนโปเลียน โดยดำเนินกลยุทธ์ที่ครอบงำโดยแรงจูงใจทางทะเล อาณานิคม และเศรษฐกิจ ความแตกต่างในผลประโยชน์และวัตถุประสงค์ระหว่างอังกฤษและพันธมิตรในยุโรปอธิบายถึงความขัดแย้งบางอย่างที่เกิดขึ้นใน การสู้รบ ค่ายพันธมิตรและความเป็นปรปักษ์ที่บริเตนใหญ่ต้องเผชิญท่ามกลางมหาอำนาจที่เป็นกลาง โดยการปิดล้อมท่าเรือของฝรั่งเศสและออกใบอนุญาตเพื่อควบคุมการค้ากับกลุ่มศัตรู อังกฤษได้พัฒนาผลประโยชน์ของตนเองไปสู่ความเสียหายหรืออย่างน้อยก็เป็นค่าใช้จ่ายของฝ่ายที่เป็นกลาง ดังนั้น พูดอย่างกว้างๆ ตลอดช่วงสงครามระหว่างปี 1792 ถึง 1815 บริเตนใหญ่ได้อุทิศผลกำไรจากสถานะที่ได้เปรียบมากขึ้นในการค้าโลกเพื่อสนับสนุนการต่อสู้กับฝรั่งเศส ในขณะที่ฝรั่งเศสเนื่องจากไม่สามารถทัดเทียมอำนาจทางทะเลของอังกฤษได้ จึงจำเป็นต้องควบคุม ยุโรปถ้าพวกเขาจะพลิกโต๊ะกับบริเตนใหญ่ในเชิงยุทธศาสตร์และเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตาม ในช่วงปี ค.ศ. 1793–99 ไม่มีทางแน่ใจได้เลยว่าฝรั่งเศสจะต้องรอจนกว่ายุโรปจะสงบลงก่อนที่จะเอาชนะบริเตนใหญ่ได้ ในช่วงสองสามปีแรกของสงคราม กองกำลังที่มีอยู่ของกองเรือฝรั่งเศส