การผลิตและการใช้ยาปฏิชีวนะเพนิซิลลินในช่วงต้นทศวรรษที่ 1940 กลายเป็นพื้นฐานสำหรับยุคของการรักษาด้วยยาต้านจุลชีพสมัยใหม่ สเตรปโตมัยซินถูกค้นพบในปี พ.ศ. 2487 และตั้งแต่นั้นมาก็มีการค้นพบและนำยาปฏิชีวนะและยาต้านจุลชีพชนิดอื่นๆ จำนวนมากมาใช้ การค้นพบครั้งสำคัญหลังจากการนำสารเหล่านี้มาใช้ในทางการแพทย์คือการค้นพบว่าโครงสร้างพื้นฐานของสารเหล่านี้สามารถปรับเปลี่ยนได้ทางเคมีเพื่อปรับปรุงคุณลักษณะของสารเหล่านี้ ดังนั้น สารต้านจุลชีพที่ใช้ในการรักษาโรค สุขอนามัย ได้แก่ สารเคมีสังเคราะห์ ตลอดจนสารเคมีหรือผลิตภัณฑ์เมแทบอลิซึมของจุลินทรีย์และสารเคมีที่ได้จากพืชคำว่า ยาปฏิชีวนะ เป็นที่นิยมใช้เพื่ออ้างถึงยาที่ต่อสู้กับจุลินทรีย์ แต่พูดตรงๆ มันหมายถึงยาที่ฆ่าหรือยับยั้งแบคทีเรียเท่านั้น