หนึ่งในตัวอย่างที่สำคัญที่สุดของคลื่นอินฟราโซนิกในธรรมชาติคือแผ่นดินไหว มีคลื่นแผ่นดินไหวหลักสามประเภท: คลื่น S, คลื่นตามขวาง; คลื่น P ซึ่งเป็นคลื่นตามยาวของร่างกาย และคลื่นแอลซึ่งแพร่กระจายไปตามขอบเขตของตัวกลางที่แบ่งชั้น คลื่น L ซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งในวิศวกรรมแผ่นดินไหว แพร่กระจายในลักษณะเดียวกับคลื่นน้ำ ที่ความเร็วต่ำซึ่งขึ้นอยู่กับความถี่ คลื่น S เป็นคลื่นตามขวางของร่างกาย ดังนั้นจึงสามารถแพร่กระจายได้ภายในวัตถุที่เป็นของแข็ง เช่น หินเท่านั้น คลื่น P เป็นคลื่นตามยาวคล้ายกับคลื่นเสียง พวกมันแพร่กระจายด้วยความเร็วเสียงและมีช่วงกว้างเมื่อคลื่น P ที่แพร่กระจายจากจุดศูนย์กลางแผ่นดินไหวมาถึงพื้นผิวโลก คลื่นเหล่านั้นจะถูกแปลงเป็นคลื่น L ซึ่งอาจทำให้โครงสร้างพื้นผิวเสียหายได้ อินฟราซาวด์ ช่วงกว้างของคลื่น P ทำให้มีประโยชน์ในการระบุแผ่นดินไหวจากจุดสังเกตที่อยู่ห่างจากจุดศูนย์กลางมาก ในหลายกรณี แรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงที่สุดจากแผ่นดินไหวจะตามมาด้วยแรงสั่นสะเทือนขนาดเล็ก ซึ่งสามารถตรวจจับได้ด้วยเครื่องวัดแผ่นดินไหวและแจ้งเตือนล่วงหน้าถึงแรงสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ที่จะเกิดขึ้น การระเบิดของนิวเคลียร์ใต้ดินยังสร้างคลื่น P ซึ่งทำให้สามารถเฝ้าติดตามได้จากทุกจุดในโลกหากมีความเข้มเพียงพอ การพัฒนาเครื่องตรวจจับที่มีความไวสูงเพื่อตรวจสอบการระเบิดดังกล่าวมีส่วนสนับสนุนการรักษาสนธิสัญญาห้ามทดสอบนิวเคลียร์ซึ่งลงนามในปี 2506 และห้ามการทดสอบอาวุธนิวเคลียร์ทั้งหมดยกเว้นการทดสอบที่ดำเนินการใต้ดินเพื่อจำกัดปริมาณของกัมมันตภาพรังสีที่ออกมา บรรยากาศ.