ในปี พ.ศ. 2327 เบนจามิน แฟรงคลินได้คิดค้นแว่นตาชนิดซ้อน โดยแบ่งเลนส์ของเขาสำหรับการมองเห็นระยะไกลและระยะใกล้ โดยส่วนที่แยกจะถูกยึดเข้าด้วยกันโดยกรอบ แว่นชนิดซ้อนด้วยซีเมนต์ถูกประดิษฐ์ขึ้นในปี พ.ศ. 2427 และแบบหลอมรวมและแบบชิ้นเดียวตามมาในปี พ.ศ. 2451 และ 2453 ตามลำดับ Trifocals และการออกแบบใหม่ใน bifocals ได้รับการแนะนำในภายหลังรวมถึง Franklin bifocal ที่ฟื้นคืนชีพในรูปแบบชิ้นเดียวเดิมที เลนส์ทำจากควอตซ์ใสและเบริล แต่ความต้องการที่เพิ่มขึ้นนำไปสู่การใช้กระจกออปติก ซึ่งเวนิสและเนิร์นแบร์กเป็นศูนย์กลางการผลิตหลัก Ernst Abbe และ Otto Schott ในปี 1885 แสดงให้เห็นว่าการรวมตัวกันขององค์ประกอบใหม่ในการหลอมแก้วทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ต้องการมากมายในดัชนีการหักเหของแสงและอำนาจการกระจายตัว ในกระบวนการสมัยใหม่ แก้วสำหรับเลนส์จะถูกรีดเป็นแผ่นก่อน เลนส์ส่วนใหญ่ทำจากแก้วครอบฟันใสที่มีค่าดัชนีการหักเหของแสง 1.523 ในการแก้ไขค่าสายตาสั้นสูง แว่นตา การปรับปรุงด้านความสวยงามจะมีผลถ้าเลนส์ทำจากกระจกหินแข็ง (ดัชนีหักเห 1.69) และเคลือบด้วยฟิล์มแมกนีเซียมฟลูออไรด์เพื่อลบล้างการสะท้อนของพื้นผิว แก้วฟลินท์หรือแบเรียมมงกุฎ ซึ่งมีพลังในการกระจายตัวน้อยกว่า ถูกนำมาใช้ในแว่นตาชนิดซ้อน เลนส์พลาสติกได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากน้ำหนักของเลนส์เป็นปัญหา และเลนส์พลาสติกยังป้องกันการแตกหักได้ดีกว่าเลนส์แก้ว ในแว่นกันแดด เลนส์จะย้อมสีเพื่อลดการส่องผ่านของแสงและหลีกเลี่ยงแสงสะท้อน ดูเพิ่มเติมที่ คอนแทคเลนส์ ; เลนส์.