ลักษณะเฉพาะของสารเหล่านี้หมายความว่าต้องมีการพัฒนาวิธีการใหม่และแบบจำลองทางเลือกเพื่อศึกษาและจำแนกประเภท อย่างไรก็ตาม การศึกษาไวรัสที่จำกัดเฉพาะหรือส่วนใหญ่อยู่ในมนุษย์ ก่อให้เกิดปัญหาที่น่าสะพรึงกลัวในการหาสัตว์ที่เป็นโฮสต์ที่อ่อนแอ ในปี 1933 นักวิจัยชาวอังกฤษ เชื้อไวรัส Wilson Smith, Christopher H. Andrewes และ Patrick P. Laidlaw สามารถแพร่เชื้อไข้หวัดใหญ่ไปยังพังพอนได้ และต่อมาไวรัสไข้หวัดใหญ่ก็ถูกปรับให้เข้ากับหนู ในปี พ.ศ. 2484 จอร์จ เค. เฮิรสท์ นักวิทยาศาสตร์ชาวอเมริกันพบว่าไวรัสไข้หวัดใหญ่ที่เติบโตในเนื้อเยื่อของตัวอ่อนไก่สามารถตรวจจับได้โดยความสามารถในการจับตัวเป็นก้อน (รวมเข้าด้วยกัน) เซลล์เม็ดเลือดแดง