พวกเขาแสดงให้เห็นว่าประเทศที่ต้องพึ่งพาการส่งออกทรัพยากรธรรมชาติมีแนวโน้มที่จะประสบกับอัตราการขยายตัวของเมืองในระดับสูงพอๆ กับประเทศที่ต้องพึ่งพาการผลิต แต่พวกเขาชี้ให้เห็นว่าลักษณะของการขยายตัวของเมืองนั้นแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับฐานเศรษฐกิจของประเทศ การขยายตัวของเมืองในประเทศที่ขึ้นอยู่กับการส่งออกทรัพยากรเป็นหลัก (เช่น คูเวต ซาอุดีอาระเบีย และไนจีเรีย) กระจุกตัวอยู่ใน เมืองบริโภค ซึ่งมีการจ้างงานคนงานจำนวนมากใน บริการที่ไม่สามารถซื้อขายได้ เช่น การพาณิชย์ การขนส่ง ส่วนบุคคล รัฐบาล บริการ [ 35] ในทางตรงกันข้าม การขยายตัวของเมืองในประเทศ ทวีปเอเชีย ที่มีฐานอุตสาหกรรมที่แข็งแกร่งนั้นกระจุกตัวอยู่ใน เมืองแห่งการผลิต ซึ่งคนงานส่วนใหญ่ได้รับการว่าจ้างในภาคการผลิต นักวิชาการคนอื่นๆ แนะนำว่า นอกเหนือจากระดับการพึ่งพาการส่งออกทรัพยากรแล้ว ธรรมชาติของรัฐเอง ประเภทของ สถาบันที่ควบคุมตลาดที่ดิน และระบบสิทธิในทรัพย์สินยังเป็นปัจจัยสำคัญที่มีอิทธิพล รูปแบบการใช้ทรัพยากรและการขยายตัวของเมืองทั่วเมือง นอกเหนือจากกรณีของการขาดแคลนอย่างแท้จริง ทรัพยากรที่จำเป็นยังขาดแคลนในแง่ของความสัมพันธ์เท่านั้น ทรัพยากรเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์และเป็นผลมาจากการเมืองและทางเลือกของสถาบัน แม้ว่าการศึกษาข้างต้นจะมุ่งเน้นไปที่ผลกระทบทางเศรษฐกิจและสังคมในวงกว้างของสภาพทรัพยากรที่มีต่อการพัฒนาเมือง แต่ก็มีแนวโน้มที่จะไม่ได้กล่าวถึงผลกระทบที่เฉพาะเจาะจงต่อรูปแบบการตั้งถิ่นฐานและรูปแบบเมือง ภายในบริบทหลัง มีงานวิจัยจำนวนมากวิเคราะห์การขยายตัวของที่ดินในเมืองทั่วโลก