ภาคเกษตรกรรมเป็นกระดูกสันหลังของเศรษฐกิจของประเทศในแอฟริกาหลายประเทศ ภาคส่วนนี้มีการจ้างงานประมาณ 65–70% ของกำลังแรงงาน สนับสนุน 90% ของการดำรงชีวิตในครัวเรือน และรับผิดชอบประมาณหนึ่งในสี่ของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศของทวีป ( OECD/FAO, 2016 ; World Bank, 2016 ) การเติบโตในภาคเกษตรกรรมมีประสิทธิภาพในการบรรเทาความยากจนมากกว่าการเติบโตในภาคนอกเกษตรกรรม ( Mukasa et al., 2017 ) ภาคเกษตรกรรมโดยธรรมชาติแล้วมีความละเอียดอ่อนต่อสภาพภูมิอากาศ และยังมีแนวโน้มที่จะได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศด้วย ( Parker et al., 2019 ) ในประเทศแอฟริกาส่วนใหญ่ เกษตรกรรมส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ขนาดเล็กและได้รับอาหารจากฝน จึงทำให้มีความเสี่ยงต่อความแปรปรวนและการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ( Ochieng et al., 2016; โฮลเฟ-กินินด์ซา และ มปันเดลี, 2021 ). เศรษฐกิจและการดำรงชีวิตของหลายครัวเรือนในแอฟริกาตะวันออกและตะวันตกมีความเสี่ยงต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเนื่องจากการพึ่งพาเกษตรกรรมที่เลี้ยงด้วยฝนและทรัพยากรธรรมชาติอย่างหนัก (Ochieng et al., 2016 ; Sultan and Gaetani, 2016 ; Kalai et al . , 2560 ). เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ พยากรณ์อากาศ การสังเกตและคาดการณ์การหยุดชะงักของรูปแบบการตกตะกอนมีแนวโน้มที่จะลดฤดูกาลปลูกและส่งผลเสียต่อผลผลิตพืชผล ( Guido et al., 2020 ) ภาคเกษตรกรรมถูกครอบงำโดยเกษตรกรรายย่อยซึ่งมีข้อจำกัดในการเข้าถึงทรัพยากรและเทคโนโลยีที่จำเป็นในการรับมือกับผลกระทบของเหตุการณ์ที่รุนแรง ( Abdul-Razak และ Kruse, 2017). เพื่อรับมือกับผลกระทบร้ายแรงจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศต่อการผลิตอาหาร เกษตรกรจึงได้นำเทคโนโลยีและแนวปฏิบัติด้านการเกษตรแบบใหม่มาใช้ แนวปฏิบัติเหล่านี้รวมถึงระบบการจัดการที่ได้รับการปรับปรุง เช่น การแนะนำพันธุ์สัตว์น้ำขนาดเล็ก การคลุมพืชผล การปลูกพืชหมุนเวียน สันเขา การปลูกต้นไม้ ทุ่งหญ้าที่ได้รับการปรับปรุง และเทคโนโลยีที่เป็นนวัตกรรม เช่น พันธุ์ที่มีวงจรสั้นลง เมล็ดพันธุ์ที่ได้รับการปรับปรุง และพันธุ์ที่ทนแล้ง (Kristjanson et al., 2012 ; อนุกาและกอร์ดอน, 2559 ). แอฟริกาตะวันออกและตะวันตกเป็นผู้ผลิตอาหารหลักของทวีปแอฟริกา ดังนั้นการเสริมสร้างความยืดหยุ่นของระบบการเกษตรต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศจึงเป็นสิ่งสำคัญในการลดความยากจน (SDG1) และการหลีกเลี่ยงความหิวโหย (SDG 2) ( FAO, 2015 )